Najstarsza ikona maryjna w Polsce znajduje się w naszym kościele.

W prezbiterium naszego kościoła, na lewo od tabernakulum, umieszczona jest od 2008 roku, z inicjatywy o. Floriana Szczygła, kopia ikony Matki Bożej Zwycięskiej.

Oryginalna ikona Matki Bożej Zwycięskiej znajduje się w Gdańsku. Według legendarnej tradycji ikona została namalowana przez św. Łukasza Ewangelistę. W średniowieczu znalazła się w posiadaniu dworu książąt Rurykowiczów w Kijowie. Ci otaczali ją szczególnym kultem. Mieli w zwyczaju zabierać cudowny wizerunek na wojny z niewiernymi – dzięki wstawiennictwu Maryi zawsze wracali z nich jako zwycięzcy. Stąd też tradycyjna nazwa obrazu – Matka Boża Zwycięska. Dominikanom obraz miał podarować – wraz z zamkiem, który stał się siedzibą zakonników we Lwowie – książę halicki Lew.

W rzeczywistości obraz powstał w okolicy Lwowa pod koniec XIV w. na zamówienie tamtejszych Dominikanów. Jego autorem jest anonimowy ikonopista przynależący do tradycji malarstwa serbsko-macedońskiego. Prawdopodobnie jest to najstarszy w Polsce wizerunek maryjny pochodzenia bizantyjskiego. Ikona należy do typu ikon maryjnych określanych po grecku Hodegetria – Przewodniczka, Wskazująca Drogę – Chrystusa. Maryja ukazana jest frontalnie, najczęściej w półpostaci. Nie widać u niej matczynej poufałości w stosunku do Syna. Głowę trzyma prosto, zwróconą w kierunku spoglądającego na nią. Na lewym ramieniu trzyma Dzieciątko, dostojnym gestem prawej dłoni z długimi palcami wskazując na nie. Może to być gest prezentacji – wskazania ludziom Syna Bożego lub gest postawy służebnej – przedstawienie Synowi wiernego ludu. Chrystus znajduje się w pewnym oddaleniu od twarzy Matki, patrzy prosto przed siebie i ukazuje całe swe oblicze. Wznosi prawą dłoń w geście błogosławieństwa, a w lewej dłoni trzyma zwój Pisma Świętego. Chrystus nie jest tutaj niemowlęciem, występuje w ikonograficznym typie Chrystusa – Emmanuela, ma twarz dojrzałego, inteligentnego człowieka. Ubrany jest w biały chiton i narzucony nań purpurowy, przetykany złotem himation.

Oryginał ikony przechowywany był we wzniesionym przez Braci Kaznodziejów kościele Bożego Ciała w Lwowie – najpierw w kaplicy św. Michała, a potem św. Marii Magdaleny. W 1604 r. przeniesiono go do odnowionej kaplicy Najświętszej Marii Panny. Od początku był otaczany czcią, o czym świadczą zachowane do naszych czasów liczne ślady po gwoździkach służących do zawieszania wot. Część z nich została zrabowana przez Szwedów w XVII w., a pozostałe Dominikanie przekazali w 1920 r. na rzecz Skarbu Państwa. Dochodzenie przeprowadzone w pierwszej połowie XVIII w. wykazało wiele cudów i łask związanych z kultem lwowskiego wizerunku. Na jego podstawie król August III wystąpił do papieża Benedykta XIV z prośbą o dokonanie koronacji obrazu. Odbyła się ona 1 lipca 1751 r. W 1946 r. ikona została przewieziona do Gdańska przez opuszczających Lwów dominikanów i umieszczona w dawnym ołtarzu Bractwa Różańcowego, gdzie znajduje się do dziś.